คิดว่ารัก

"อย่า... อย่าทรมานพริมเลยนะเศา ถึงไม่แต่ง...เศาก็ทำได้ไม่ใช่หรอ" ถ้าแค่อยากแย่งคนที่ตัวเองรักทำไมคนตรงหน้าต้องมาทำให้เธอเจ็บเจียนตายด้วย

"ฉัน... เศาค่อนข้างมั่นใจ ว่าคืนนั้นเป็นพริม...ไม่ใช่ปอ" 

"แล้วเศาจะแต่งเพราะรู้แค่ว่าคืนนั้นเป็นพริม...แค่นั้นเองน่ะหรอ" หัวใจของพริมาไม่ใช่แค่หยุดเต้น แต่สลายไปกับคำพูดที่เธอรอคอยมานาน

"..."

"แล้วถ้า... ถ้าเศายังคิดว่าคืนนั้นเป็นปอจริงๆ ล่ะ พริมก็คงยังถูกทิ้งอยู่ดี...ใช่มั้ย" 

"..."

เมื่ออีกฝ่ายนิ่งเงียบ พริมาจึงทำได้แค่หลับตากลบความอ่อนแอที่รุมทำร้ายให้เจ็บปวด